Αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος διδασκαλίας του μαθήματος, οι φοιτητές θα είναι σε θέση:

1. Να υπολογίσουν και να κατανοήσουν τα βασικά μεγέθη που χαρακτηρίζουν ένα χαρτοφυλάκιο που αποτελείται από πολλά διαφορετικά περιουσιακά στοιχεία, δηλαδή την αναμενόμενη απόδοσή του και τον κίνδυνό του.
   1. (Στο συγκεκριμένο κομμάτι απαιτούνται βασικά μαθηματικά εργαλεία από στατιστική και γραμμική άλγεβρα, όπως για παράδειγμα υπολογισμός μέσης τιμής, διακύμανσης, συνδιακύμανσης, συντελεστή συσχέτισης κλπ)
2. Να κατανοούν τα οφέλη από την διαφοροποίηση ενός χαρτοφυλακίου, την οποία μελετάμε λεπτομερώς και εξετάζουμε τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να την πετύχουμε.
3. Να βρίσκουν μεταξύ των “καλών” λύσεων, την άριστη λύση για έναν επενδυτή που θα μεγιστοποιεί την αναμενόμενη απόδοσή του ανά μονάδα κινδύνου.
4. Τα παραπάνω θα βοηθήσουν στην επίτευξη του απώτερου στόχου του μαθήματος, που είναι η εύρεση του “άριστου” (ή αλλιώς “βέλτιστου”) χαρτοφυλακίου.
5. Να αξιολογούν την πορεία ενός χαρτοφυλακίου χρησιμοποιώντας βασικά μέτρα αξιολόγησης όπως τα μέτρα Jensen, Treynor, Sharpe αλλά και μέτρα όπως το CAPM, που λαμβάνουν υπ’ όψιν το λεγόμενο “χαρτοφυλάκιο της αγοράς” και την υπερβάλλουσα απόδοση.
6. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα υποκειμενικά κριτήρια ενός επενδυτή (για παράδειγμα το πόσο αποστρέφεται τον κίνδυνο) αλλά και βασικά του χαρακτηριστικά (όπως για παράδειγμα ποιος είναι ο αρχικός του πλούτος), θα βρίσκουν το άριστο χαρτοφυλάκιο το οποίο μεγιστοποιεί την συνάρτηση χρησιμότητας του πλούτου του επενδυτή. Το κομμάτι αυτό της ύλης, το οποίο είναι και το τελευταίο, διαφέρει από τα υπόλοιπα τόσο ως προς τις έννοιες που θα χρησιμοποιηθούν όσο και ως προς την μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί προκειμένου να φτάσουμε στον στόχο μας που είναι το άριστο χαρτοφυλάκιο, το οποίο προκύπτει από την επίλυση ενός προβλήματος μεγιστοποίησης της συνάρτησης χρησιμότητας που χαρακτηρίζει τον εκάστοτε επενδυτή, η οποία είναι με την σειρά της συνάρτηση του πλούτου του. Επίσης, στο συγκεκριμένο κομμάτι οι φοιτητές θα λάβουν γνώση σχετικά με την πληρότητα ή την μη-πληρότητα της αγοράς, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στο πρόβλημα μεγιστοποίησης της συνάρτησης χρησιμότητας.